Yalnızca bir adres sormak için hayatıma uğramış bir yabancı gibi olman ne tuhaf şey…Sanki hiç tanımamışım gibi seni, hiç sevmemişim, seninle hiç mutlu olmamışım gibi yaşamak zorunda kalmak ne acı… Oysa içimdeki bilinmeyene işaret eden en g...üzel keşfimdin sen. Mutlu olmayı öğrendim seninle. Umut etmeyi, bir hayal için elinden geleni yapmanın verdiği huzuru öğrendim…
Bazen düşünüyorum da ‘keşke daha fazla sevebilseydim seni’… Ama birini bundan daha fazla sevmek mümkün değil ki… Yine de en azından seni sevdiğimi daha fazla söyleyebilseydim endişelerim olmadan. Korkularımdan sıyrılıp daha fazla bağlanabilseydim sana. Büyük hayal kırıklıklarına rağmen daha fazla düşler kurabilseydim seninle. Birini sevmek, gitmesini göze almak değil midir zaten? Sonrasında yaşanacak her şeyi kabul etmek değil midir önceden? Yani bende açacağın yaraları sen yanımdayken sarabilirdim. Çünkü benim acımın ilacı sendin. Ve bazı ilaçlar acıdır, bazen acıtır. Yani seni sevmem için beni sevmene ihtiyaç duymadan sevdim aslında seni. Çünkü acıma ilaç olmanın verdiği huzur ve umutla mutlu olmayı öğrendim. …
Her zaman yaptığı hatalar yüzünden değil, bazen de yapamadığı şeyler için pişman oluyormuş insan. Yaşayınca daha iyi farkediyorsun bunu, daha iyi hissediyorsun işin içine girince…
Sevmek ne zor şeymiş böyle…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder